مکس به سن سیرو نشان داد که رییس کیست

بازی یوونتوس با میلان احتمالا روی کاغذ سخت ترین مصاف آنها برای رسیدن به اسکودتو و برای ماسیمیلیانو آلگری به شکل مضاعفی خاص بود، اخراج او در ژانویه ی 2011 هواداران میلان را به وجد آورد، چرا که آنها 2 فصل نتوانسته بودند قهرمان شوند، این تاکتسین توسکانی در فصل اولش نتایج محشری داشت و به دنبال فرم رویایی زلاتان ابراهیموویچ توانست جام را بعد از 7 سال به میلان ببرد، اما در سال دوم و سومش به ترتیب رتبه ی تیمش پله پله افت پیدا کرد و نهایتا در سال چهارم برف میلان را ندید. وقتی با یوونتوس قرارداد امضا کرد، همه ی هواداران او را انتخابی مسخره می دانستند، به خصوص که از استعفای ناگهانی کونته شوکه بودند. اما وقتی به فینال لیگ قهرمانان رسیدند، یووه ای ها به خودشان قبولاندند که شاید این انتخاب توفیقی اجباری بوده است.

این انگاره و یا سوء تفاهم که آلگری مربی خوبی نیست خوشبختانه مدتی است که محو شده است و حالا وقتی به عقب نگاه می کنیم همه موافقند که شکست او در میلان بیشتر تقصیر باشگاه بود تا مربی.

حتی یک سرآغاز فوق العاده برای رقیبان یوونتوس ، بانوی پیر و آلگری را نترساند و با پیروزی در زمینی که روزی به خاطر فتح جام در آن پیکوبی کرده بود ―  سن سیرو ― روز شنبه قدمی دیگر نزدیک به اسکودتوی سوم دوران حرفه ایش شد. اگر بخواهیم چرخش چرخ روزگار در این 5 سال بین این دو باشگاه را بررسی کنیم، کافیست بدانیم که آخرین بازی که میلان موفق به شکست یوونتوس شد، هنگامی بود که آلگری روی نیمکت شیاطین می نشست.

مکس با پیروزی 2‐1 تیمش برابر میلان روز شنبه، تمام کسانیکه می خواستند او را تحقیر کنند، ضایع کرد. این پیروزی تنها 3 امتیاز ساده و دفاع از اسکودتو نبود. برای ماسیمیلیانو آلگری مطمئنا معنای بیشتری داشت، چرا که او یک بار دیگر بر روسای سابقش غلبه کرد، او تا به حال 4 بار برابر روسونری قرار گرفت است و 12 امتیاز، 7 گل زده و 2 گل خورده را ثبت کرده است. اعداد خودش گویاست و آلگری نه تنها انتقامش را دقیقا گرفته، بلکه به خوبی هم از آن لذت برده است.

^{از فرش به عرش و سپس عرش اعلا ، داستان موفقیت های آلگری با یووه و تکرار تقریبا کم نقصش در سال دوم ، در حالیکه مربی فصل بعد میلان هنوز مشخص نیست!}

سینیشا میهایلوویچ دومین جانشینی بود که او از زمان امضای قراردادش در تورین با آن ها روبرو شده است. زمانی که سیدورف جایگزین او شد او بیکار بود و 2‐0 به یووه ی آنتونیو کونته باخت. با توجه به خروج تحقیر آمیزی که هواداران برای او رقم زدند، حالا مدیران میلان باید بیندیشند که شاید او را مورد قضاوتی بیش از حد سختگیرانه قراردادند، به هر حال آلگری بعد از رفتن از شهر مد و لباس، به فینال لیگ قهرمانان، کوپا ایتالیا و سوپرکاپ ایتالیا رسیده است و جایزه ی نیمکت طلایی را هم گرفته است. حقیقت شاید جایی این وسط باشد، در 102 بازی که او روی نیمکت یوونتوس نشسته، توانسته به طور متوسط 2.19 امتیاز کسب کرده و در 178 بازیش در میلان 1.81 تا. تغییر متداوم تیم هم روی نتایج او در میلان تاثیر داشته است، او در طول 3 سال و نیم حضور در میلان با 67 بازیکن مختلف کار کرد، در حالیکه رکوردش در یوونتوس 41 بازیکن در طول دو فصل است (فصل دومی که در آن یووه جوانگرایی کرد)

شاید رییس برلوسکنی فکر می کرد که آلگری سبک روان مد نظر او را بازی نمی کند، اما نه فیلیپو اینزاگی و نه حتی میهایلوویچ هم اینکار را نمی کردند. اینزاگی با رتبه ی 10ـم فصل را به پایان برد و میهایلوویچ قبل از اینکه بتواند فصل را به پایان ببرد، با رتبه ی ششم و حضور در فینال جام حذفی از میلانی ها خداحافظی کرد، تا جایش را به کریستسن بروکی مربی تیم جوانان میلان بدهد.

احتمالا تا فصل قبل برلوسکنی به خود دلداری می داد که دوگانه و فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۵ ، حاصل تلاش های کونته بوده تا آلگری، اما بعد از انقلاب تابستانی ماروتا این انگاره هم از درجه ی اعتبار ساقط است.اگر چه، آلگری همچنان به شهر میلان دلبستگی هایی دارد، دختر او هنوز آنجا زندگی می کند و رابطه اش با سران میلان سیلیو برلسکونی و آدریانو گالیانی علی رغم میزان فشار فراوانی که او در سال های آخرش متحمل شده، خدشه نیافت. خیلی از هواداران میلان حالا می فهمند که وضعیتی که منجر به اخراج او شد بسیار دشوار بود، با توجه به اینکه حالا دیدیم با جانشینان او چگونه رفتار شد، آسمان لزوما جاهای دیگر آبی تر نیست.

^{از گاتزتا دلااسپورت}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: